Nu vele jaren later er behoefte bestaat aan alternatieve energie in de vorm van zonne- en windvelden en gemeenten naar plaatsen daarvoor zoeken, willen deze van de beperkende uitsluitingsgebieden af. Provinciale Staten hebben in meerderheid die wens nu ingewilligd. Dat ging niet zonder een uitgebreide discussie hierover. In dat kader is door CDA en SGP aangedrongen op een soort garantieverklaring. Wij hebben daar mee ingestemd, omdat de garanties die er gevraagd waren al in de omgevingswet waren geformuleerd. Niettemin zou het volgens ons helpen te benadrukken dat er garanties zijn, vooral als dit de gedachte weg neemt dat nu zomaar opeens heel Twente verglaasd en verpaald gaat worden. Partijen die tegen zijn willen het maar al te graag zo voorstellen, als dat het zo zal zijn.

Er is ons als ChristenUnie veel aangelegen versnelling aan te brengen in de energietransitie. Niet omdat we zo dol zijn op zonnepanelen en windmolens, wat soms andere partijen maar al te graag ons en veel inwoners willen doen geloven. Wij vinden echter dat er een noodzaak tot versnelling is doordat we met z’n allen meer produceren en consumeren dan eigenlijk kan. Dat kan niet zo doorgaan. Ondanks allerlei wetenschappelijke bewijzen daartoe kun je dat in twijfel blijven trekken en dat is ook ieders goed recht. Maar dat je daarin voorbijgaat om niet verder te kijken dan je eigen generatie is een ongelooflijk risico, wat de schijnbare zekerheid van nu onverantwoord maakt. Dat heeft ook alles te maken met een grondhouding. Kies je voor nu en voor je zelf in je eigen omgeving of kies je voor je kinderen, kleinkinderen en de aarde in haar geheel. We leven in een wereld van marktdenken, van ikken, waarin veel onuitputtelijk lijkt. Dat is een schijn, schone schijn, die werkt zolang het werkt. Echter bij elke crises kraakt ze, ontstaan er scheuren en als we niet oppassen dan breekt ze. Dat gaat nog wel even duren, maar waar de rijken rijker worden en armen armer is er iets aan de hand. Het evenwicht slaat om in onbalans. En daarom zullen we ernaartoe moeten om na te denken wat onze samenleving kan dienen en dat vraagt weging. En in die weging past ook concessies die we zullen moeten gaan doen.

Het is een schijn-idee dat we altijd en alleen maar het mooiste voor ons zelf kunnen maken en behouden. De gebrokenheid en de constante wil van maakbaarheid in deze wereld is daar toonbeeld van. Natuurlijk zullen zonne- en windvelden inbreuk doen op het Twentse landschap. Ook als we ze goed kunnen inpassen, dan betekent dat we iets moeten inleveren. Dit doet dan landschappelijk pijn, maar pijn zal er uiteindelijk ook zijn bij de fossiele keuze. En dan is het goed dat we daar iets aan gaan doen.

1. Bewust zijn dat we keuzes moeten maken en blijven zoeken naar verbeteringen.
2. We onze inwoners daarin betrekken en met hen over praten en ons zelf niet met eigen keuzes overschreeuwen.

Dat noemen wij een dialoog, i.t.t. tot een monoloog. “Wie constant stof opwerpt verliest het zicht, wie dat niet doet behoudt de helderheid”. Laten we samen zoeken naar een oplossing, niet gericht op eigen gewin, maar op gezamenlijk gewin. Niet op het nu, maar op wat komen gaat.

Wie een toekomst wil moet luisteren naar zijn, haar kinderen. Wie weet beter dan zij hoe hun toekomst zal zijn. Wij haken aan het oude, zij ambiëren het nieuwe. Zij weten wat ze willen, wij kunnen het voor hun gaan maken.

 
Een wijs man zei eens:

“Wie onnozel is hecht aan ieder woord geloof.

Wie verstandig is let op elke stap”.